15 De revanche van supermama

‘Ja, ik ben zwanger, een hele schok. Maar we zijn erg blij. (Voor diegenen die hebben gelezen dat ik een behandeling heb ondergaan en een tweeling verwacht: het is een eenling en wij hebben geen behandeling ondergaan.) Jullie weten niet half hoeveel moeite het me heeft gekost om het voor me te houden!!!!!! Ik kan niet wachten om jullie te zien!!!! Aan de familie: we krijgen er een Zorreguieta-Cerruti bij!!!! Maar zonder dollen: hij/zij zal altijd een vreemde eend in de bijt zijn, die niet alles begrijpt. Ik hoop dat hij/zij zich niet te veel als een prins(es)je gedraagt... want dan krijgt hij/zij ervan langs!’ aldus de e-mail aan haar familie en vrienden, waarin ze het grote nieuws aankondigde.

Ze was net twaalf weken zwanger, en vanuit hun Villa De Eikenhorst in Wassenaar maakte het gelukkige paar het nieuws bekend: ‘Ik ben heel gelukkig, ik kan het bijna niet geloven. Ik heb er van alles over gehoord en gelezen. Maar ik kan me er moeilijk een voorstelling van maken. We moeten afwachten wat er gebeurt. Ik heb er veel over gehoord, maar het is anders als het je zelf overkomt. Ik laat me verrassen. Voorlopig blijf ik gewoon werken, net als iedere andere Nederlander,’ vertelde de prinses emotioneel, terwijl haar man haar verliefd aankeek. Alexander: ‘Ik weet niet wat ik ervan moet verwachten. Mijn broer heeft een dochtertje en hij zegt dat het vaderschap je leven totaal op zijn kop zet. Ik zal het de komende maanden wel merken. We zien het niet als het veiligstellen van de troon, maar in de eerste plaats als ons eigen grote geluk. Mijn moeder was door het dolle heen en stond te juichen toen ze het hoorde.’ En alsof hij twijfelde aan zijn capaciteiten als vader, voegde hij er met een blik op zijn vrouw aan toe: ‘Ik zal alles doen om het Máxima zo makkelijk mogelijk te maken.’ Máxima keek hem enigszins sceptisch aan en zei: ‘Ik hoop het!’ Dat is het soort uitspraken van de prinses waar het Nederlandse volk dol op is.

De zwangerschap maakte haar populariteit nog groter. Het was nog niet bekend, of de fans stroomden toe om cadeautjes af te geven voor de baby, die pas zeven maanden later werd verwacht: pluchen beertjes, speentjes, speelgoedkroontjes en winterkleertjes. De winkeliers waren blij met het bericht, want het bleek een geweldige handel te zijn: er verschenen tal van souvenirs op de markt.

Het kind zou de tweede in lijn zijn van de troonopvolging en moest worden opgevoed volgens de regels en normen van de protestantse Kerk. ‘Het maakt ons niet uit of het een jongen of een meisje wordt,’ meldde de familie onbezorgd, hoewel de sekse van de troonopvolger in Nederland altijd een belangrijk thema is geweest. Sinds 1890 waren alle staatshoofden een vrouw: Emma, Wilhelmina, Juliana en Beatrix. Willem-Alexander doorbreekt die traditie, en bijna de hele familie hoopte dat het ook nu een jongetje zou worden om het evenwicht te herstellen.

De kroonprins en de koningin waren zielsgelukkig met de zwangerschap. Alles was eigenlijk al bepaald: waar het kind geboren zou worden, welke namen het zou krijgen, wie de peetouders zouden zijn. Máxima hoefde zich alleen maar te concentreren op haar buik en hem te koesteren alsof hij van goud was; tenslotte zat er een toekomstige koning of koningin in. Al was ze dan zijn of haar moeder, over de toekomst van de baby had ze weinig te zeggen; zo stond het in de huwelijkse voorwaarden die ze had getekend voordat ze trouwde. Ze heeft even overwogen om thuis te bevallen, zoals veel Nederlandse vrouwen doen. Toen ze dit idee met haar vriendinnen in Buenos Aires besprak, maakten ze haar uit voor hippie. Willem-Alexander zei heel beslist: ‘Dat lijkt me een onnodig risico.’ Uiteindelijk zwichtte ze en besloot ze in het Haagse Bronovo-ziekenhuis te bevallen. Wel mocht ze zelf een doula kiezen, een soort bevallingscoach die haar tijdens de zwangerschap en de opname zou begeleiden.

De eerste echo wees uit dat ze een meisje droeg. Op dat moment besefte Nederland dat Willem-Alexander slechts een korte onderbreking zou zijn in de lange reeks vrouwelijke troonopvolgers. De prins had geen voorkeur uitgesproken voor de sekse van zijn eerstgeborene; hij was alleen zeer verheugd over het feit dat hij vader zou worden. Eenmaal per maand luisterde hij aandachtig naar de aanwijzingen van gynaecologe Jana Smeets, die Máxima adviseerde op te letten wat ze at om hoge bloeddruk te voorkomen. Máxima volgde haar adviezen op, onthield zich verder van geroosterd brood met dulce de leche en verbood gebak en zoetigheid in huis. De laatste negen weken van de zwangerschap moest ze het bed houden. Haar bloeddruk was veel te hoog en zou tot een vroeggeboorte kunnen leiden.

Twee weken voordat ze was uitgerekend begonnen de eerste weeën. Ze had het gevoel dat haar baarmoeder op knappen stond en het deed veel meer pijn dan ze had gedacht. Toen ze even later in de babykamer was, braken de vliezen. De baby zou niet lang meer op zich laten wachten. Samen met haar man installeerde ze zich in de verloskamer van het ziekenhuis. María Pame was in afwachting van deze bijzondere dag ruim van tevoren naar Nederland afgereisd en maakte de kamer gezellig met familiefoto’s en heiligenplaatjes van San Ramón Nonato en de Vírgen de la Dulce Espera, de Moeder van de Hoop, die een tante uit Pergamino had opgestuurd. Acht uur later kwam de toekomstige koningin van Nederland ter wereld, geheel volgens de natuur en zonder verdoving.

Voor Máxima was dit het gelukkigste moment van haar leven. Eerlijk gezegd was het ook een moment van triomf, van revanche misschien zelfs. Onbewust had ze toch onder grote druk gestaan om Nederland de gewenste troonopvolger te geven. Enkele maanden voor hun huwelijk had ze op verzoek van het Koninklijk Huis een medisch onderzoek moeten ondergaan om te controleren of ze niet onvruchtbaar was. Daarna, vlak na de bruiloft, kwam de roddelpers met het bericht dat ze niet zonder hulp zwanger kon worden en allerlei preparaten moest slikken. Vervolgens moest ze in het begin van de zwangerschap weer allerlei onderzoeken ondergaan om te controleren of het kind wel gezond was. Maar het was haar gelukt: ze had Nederland een gezonde koningin geschonken, met alles erop en eraan!

Op de dag dat Amalia werd geboren, klonken er in de steden Den Haag, Den Helder, Willemstad en Oranjestad 101 saluutschoten om de geboorte aan te kondigen. Het afvuren van dergelijke schoten bij de komst van een koningskind is een gebruik dat dateert uit 1818: zoons werden verwelkomd met 101 saluutschoten, meisjes moesten het doen met 51. Sinds 1983 maakt de Grondwet echter geen onderscheid meer naar geslacht. In het hele land werden de klokken geluid en trokken de mensen in oranje gehuld naar de gemeente- en stadspleinen om de kersverse ouders en hun kindje hun vreugde te betuigen. De flessen oranjebitter werden uit de kast gehaald en Nederland klonk massaal op Oranje. De volgende dag werden veel schoolkinderen getrakteerd op beschuit met oranje muisjes. Een grote luierproducent schonk ieder kind dat op dezelfde dag geboren was een pak luiers, en kersverse ouders konden zelfs kans maken op twee jaar gratis luiers. Ook een bekende leverancier van babyvoeding haakte handig in op de blije gebeurtenis en deelde geboortepakketten uit aan baby’s die net als Amalia op 7 december waren geboren. De organisatie van dit alles hield honderden mensen enkele dagen uit hun slaap, maar daar had de kleine zelf natuurlijk geen weet van.

‘Op 7 december 2003 besloot ik dat mijn tijd gekomen was het daglicht te aanschouwen en werd ik verwelkomd door mijn intens blije ouders en een paar lieve dames in witte jassen. Ruim vier uur later mocht ik samen met mijn vader in de grote donkere ogen van de camera’s staren, om kennis te maken met de rest van Nederland. Nog eens vijf dagen later kreeg ik de gelegenheid om in een jurk van mijn overgrootvader uit een héél ver land, U, samen met mijn ouders en grootmoeder, vriendelijk toe te lachen. Vanaf dat moment heb ik heerlijk rustig kunnen genieten van mijn prille leven op en rond De Eikenhorst. Rustig is natuurlijk een relatief begrip; er kwamen rond Kerstmis en oud en nieuw heel veel lieve familie en vrienden van mijn ouders, die mij allemaal wilden zien. Daarnaast bleven mijn ouders zich verbazen over de immense stroom van mooie bloemen, lieve brieven en tekeningen, prachtige cadeaus en hartverwarmende gelukwensen in talloze (elektronische) felicitatieregisters, die mijn geboorte teweeg heeft gebracht. Toen ik hoorde dat er nu zelfs nog méér goede wensen binnenstroomden dan toen mijn ouders trouwden, was ik stiekem toch wel een beetje trots!’

Het prinsesje was amper een maand oud, toen ze deze brief schreef aan haar volk. De tekst is geschreven door Willem-Alexander en Máxima, en was ondertekend met haar volledige naam: Catharina-Amalia Beatrix Carmen Victoria, Prinses van Oranje-Nassau.

Traditiegetrouw droeg het kindje de namen van belangrijke vrouwen uit de koninklijke familie. Catharina Amalia van Solms Laubach was de echtgenote van prins Frederik Hendrik (1584-1647); Beatrix is haar grootmoeder van vaderskant, Koningin der Nederlanden; Carmen is daarentegen een eerbetoon aan de moeder en grootmoeder van moederskant van het meisje. En Victoria? Máxima verklaart in haar eerste interview na de bevalling: ‘Dat vonden we wel een mooie naam op het eind.’

Dat interview vond twee dagen na de bevalling plaats. Máxima was onder doktersbehandeling vanwege een pijnlijke borstklierontsteking, die haar de weinige energie die ze nog had ontnam. Geen pijnstiller of massage kon de pijn verlichten. Ze kon echter niet lekker samen met de baby in bed blijven liggen, zoals iedere andere vrouw zou doen. Op Nederland 2 was die avond een speciaal televisieprogramma over de geboorte ingelast met de titel Voor Amalia, en daar mocht ze niet ontbreken. Ze wilde laten zien hoe trots ze was op haar kindje en haar eigen prestatie. Het volk wilde de kersverse moeder zien, en daar zat ze dan: een beetje uitgeput probeerde ze haar duizeligheid te verbergen voor de camera’s. Máxima hield het prinsesje op schoot. ‘Na een moeilijke periode in de zwangerschap zijn we zeer dankbaar en gelukkig dat alles goed is gegaan. Amalia is kerngezond. Ze huilt niet veel, alleen als ze honger heeft. Als ze eet, eet ze heel veel,’ zei de trotse moeder met een glimlach die vermoeider was dan ooit.

Máxima wilde alleen maar dat het voorbij was. Ze wou naar huis om samen met haar naaste familie rustig van haar kleintje te genieten. Toen de camera’s uitgeschakeld waren, maakte haar man haar aan het lachen met het verhaal dat een Belgische senator, een zekere Vincent van Quickenborne, van plan was een wet uit 1830 af te schaffen waarin was bepaald dat leden van het Belgische koningshuis niet in het huwelijk mochten treden met leden van het Nederlandse Koninklijk Huis. Het buurland had namelijk al iemand voor prinses Amalia op het oog: de zoon van kroonprins Philip en zijn vrouw Mathilde, die net veertien maanden oud was. ‘Maak je maar geen zorgen,’ grapte de kroonprins. ‘Dat krijgt hij er nooit doorheen.’

Toen de kleine Amalia zes maanden oud was, werd ze gedoopt in de Haagse St.-Jacobskerk. De doopplechtigheid werd geleid door dominee Carel ter Linden, volgens de tradities van de Hervormde Kerk. Hij doopte prinses Amalia met water uit de Jordaan. Vlak bij het prinselijk paar, op nog geen tien meter afstand, stond een man te huilen van geluk. Hij begon op leeftijd te komen, en hoewel hij vroeger zelden of nooit had gehuild, had hij zijn tranen de afgelopen vijf jaar heel wat keertjes laten stromen. Het was Jorge Zorreguieta, die ditmaal toestemming had gekregen om het festijn bij te wonen. Na de emoties die zijn favoriete tango ‘Adios Nonino’ in Nederland had losgemaakt, waarbij de televisiecamera’s meedogenloos inzoomden op de diepe droefheid van zijn dochter, besloten de meest invloedrijke politici van het land dat het niet nodig was om dat meisje dat nu prinses was geworden nog langer te straffen. Ze gingen op zoek naar een elegante oplossing van het probleem: de regering en het parlement hadden geen bezwaar tegen Zorreguieta’s aanwezigheid bij de doopplechtigheid, aangezien deze als een privé-aangelegenheid werd beschouwd.

De plechtigheid werd bijgewoond door ruim 1200 gasten uit binnen- en buitenland, onder wie familie en vrienden en een tiental koningshuizen, onder andere die van België, Luxemburg en Zweden. Ook waren er delegaties van het kabinet en de Eerste en Tweede Kamer, leden van het provinciebestuur, de burgemeester van Den Haag en een afvaardiging van het Bronovo-ziekenhuis, waar Amalia geboren was. De peters en meters waren de Zweedse prinses Victoria, Máxima’s vriendin Samantha van Welderen barones Rengers-Deane, prins Constantijn, Máxima’s broer Martín Zorreguieta, vicepresident van de Raad van State Herman Tjeenk Willink, en Alexanders vriend Marc ter Haar.

Aansluitend aan de plechtigheid werd er voor ongeveer 110 genodigden een déjeuner verzorgd op paleis Noordeinde. Daar stuitte het gezelschap echter op een groep demonstranten voor de mensenrechten die actie voerden tegen de aanwezigheid van de voormalige ambtenaar van generaal Videla. Máxima ontstak in woede over de beveiliging, die de actievoerders niet wenste te verwijderen, aangezien het openbaar terrein betrof. ‘Wanneer houden ze eens op met die demonstraties tegen mijn vader?’ vroeg ze zich wanhopig af.

Coqui daarentegen maakte zich er totaal niet druk over. Hij was allang blij dat hij erbij mocht zijn en zette al zijn charmes in. Hij sprak met diverse leden van Europese adellijke families, noemde ze allemaal bij naam en titel, en vergiste zich geen moment. Hij bleek goed geïnformeerd te zijn over alles wat er in Europa speelde en waagde het zelfs om een heikel punt als de politiek aan te snijden. Hij vertelde de koningin dat Argentinië eindelijk en met veel moeite uit de crisis opkrabbelde en stak tot verrassing van Beatrix de loftrompet over president Néstor Kirchner. Zorreguieta zocht in Argentinië naarstig toenadering tot de nieuwe regering, profiterend van de deuren die voor hem werden geopend als vader van de Prinses der Nederlanden, waarbij hij zijn visitekaartjes in het rond strooide als afgevaardigde van het machtige Centro Azucarero Argentino, een adviesorgaan voor de suikerproducenten in Argentinië.

==

Door de geboorte van Amalia werd de band tussen Máxima en de koningin nog hechter dan hij al was. De ongedwongen, liefdevolle manier waarop ze haar dochter verzorgt is ongekend in het paleisleven, maar oma Trix vindt het allemaal geweldig. De prinses doet alles wat in haar macht ligt om het meisje een zo normaal mogelijke opvoeding te geven. Vaak wendt ze zich tot haar schoonmoeder om raad, niet zozeer op praktisch gebied, waar de koningin zelf geen ster in was, maar over belangrijke kwesties gerelateerd aan het koningshuis. Wanneer moeten we Amalia vertellen dat ze op een dag koningin van Nederland zal zijn? Hoe kunnen we voorkomen dat ze zich onder druk gezet voelt? Hoe kunnen we haar opvoeden zonder haar het gevoel te geven dat ze een uitzonderingspositie inneemt?

Beatrix stelde haar gerust met de woorden dat ze nog alle tijd had om het antwoord op die vragen te vinden en troostte haar met anekdotes uit de kindertijd van haar zoons, waar ze veel aan had. Ze vertelde dat Willem-Alexander altijd speelde dat hij een ridder te paard was, nog voordat hij wist dat hij op een dag koning van Nederland zou worden. Ze zei dat ze het meisje ook niet altijd kon behoeden alsof ze in een ivoren toren leefde, want het kind was nu eenmaal met bepaalde verplichtingen én privileges geboren. ‘Het is altijd lastig om het evenwicht te vinden. Als ze zich geliefd voelt, zijn de grenzen die je haar oplegt niet meer dan de spelregels waar ze zich aan moet houden,’ aldus de koningin.

Toen het prinsesje drie maanden oud was, keerde María Pame terug naar Buenos Aires. Haar jongste dochter, Inés, had haar nodig: ze moest een zware medische behandeling ondergaan om te herstellen van een ernstige ziekte. Na haar vertrek klampte Máxima zich helemaal aan Beatrix vast, alsof ze haar tweede moeder was. Ze brachten veel tijd samen door: vakanties en middagen waarop de koningin er geen been in zag om haar verplichtingen voor zich uit te schuiven om bij haar kleinkind in Wassenaar te zijn.

De prins sloot zich zonder tegensputteren bij Máxima’s manier van opvoeden aan. Hij is echter veel minder streng dan zij. Van hem hoeven de kinderen hun speelgoed niet op te ruimen voordat ze gaan eten, ze mogen televisiekijken wanneer ze maar willen, en als mama niet thuis is, krijgen ze gerust een toetje, ook al hebben ze hun bordje niet leeggegeten. Willem-Alexander ontpopte zich als een toegewijde en zorgzame vader; hij heeft zelfs zijn geliefde PlayStation achter in de kast gelegd, omdat hij liever met zijn kindjes speelt.

Máxima geniet met volle teugen van het gezinnetje dat ze in zo korte tijd heeft gesticht. Ze was al vierendertig en wilde niet te lang wachten om opnieuw zwanger te worden. Zodra ze hersteld was van de bevalling, zou een tweede kindje welkom zijn. Toen Amalia anderhalf jaar oud was, moest ze wederom een brief schrijven aan het Nederlandse volk: ‘Ik ben heel blij dat ik U nu allemaal mag zeggen dat ik medio juli 2005 een broertje of zusje hoop te verwelkomen. Mijn ouders zijn daar ontzettend dankbaar voor en gelukkig mee.’

Alexia Juliana Marcela Laurentien werd geboren op 26 juni 2005. Ook deze keer waren de namen een eerbetoon aan leden uit beider families. Alexia was afgeleid van Alexander, de naam van de prins; ze heette Juliana naar de moeder van Beatrix, die tussen 1948 en 1980 Koningin der Nederlanden was; Laurentien was gekozen ter ere van de echtgenote van prins Constantijn. Tussen al die illustere personen stak de naam Marcela wat magertjes af, maar Máxima’s lievelingstante was er dolgelukkig mee. Als derde in de lijn van de troonopvolging werd Alexia met minder plechtigheden ontvangen dan haar oudere zusje. De doopplechtigheid werd bijgewoond door ‘slechts’ vijfhonderd gasten; peters en meters waren prinses Mathilde van België, mevrouw Alexandra Jankovich de Jeszenice, prins Friso van Oranje-Nassau en Juan Zorreguieta.

Slechts zeven maanden na haar tweede bevalling raakte Máxima opnieuw zwanger, vrijwel tegelijkertijd met prinses Letizia van Asturië en prinses Mary van Denemarken. Het was in om zwanger te zijn onder de Europese koningshuizen, maar volgens de enquêtes was Máxima veruit de lievelingsprinses van Europa. Op 10 april 2007 werd Ariane Wilhelmina Máxima Ines voor het eerst in de armen van haar moeder gelegd, die haar overlaadde met kusjes en er niet over uit kon dat ze sprekend op Amalia leek, al woog ze dan wat meer: 4100 gram. Deze telg, vierde in de lijn van de troonopvolging, kreeg als tweede naam Wilhelmina, naar de overgrootmoeder van Willem-Alexander, die na de dood van haar vader, koning Willem iii, al op tienjarige leeftijd koningin werd; haar moeder trad op als regentes totdat het meisje achttien jaar werd. De arme Wilhelmina trad in het huwelijk met Hendrik hertog Van Mecklenburg-Schwerin, een rokkenjager en alcoholist die verschillende buitenechtelijke kinderen kreeg. De laatste naam van de jongste dochter van Máxima en Willem-Alexander, Ines, is een eerbetoon aan haar tante in Buenos Aires.

Twaalf uur na de bevalling keerde Máxima terug naar Villa De Eikenhorst. Amalia, die met een pop speelde die haar opa Coqui voor haar had meegebracht uit Argentinië, holde naar de deur om te kijken of haar mama echt met een baby’tje terugkwam. Alexia huilde echter ontroostbaar in de armen van haar Nederlandse kindermeisje: haar korte heerschappij was ten einde gekomen.

==

Máxima is zich er ten volle van bewust dat het niet gemakkelijk is om drie meisjes gelijkwaardig op te voeden als slechts de oudste voorbestemd is voor de troon. Het is niet voldoende om ze alle drie in dezelfde kleertjes te steken. Amalia moet nu eenmaal voorbereid worden op de troon, terwijl haar zusjes zogezegd in de wachtkamer zitten, op de tweede rij, die in veel opzichten zeker niet slechter is dan de eerste. Hun moeder houdt zichzelf niet voor de gek; ze weet dat ze een moeilijke taak te volbrengen heeft. Haar man heeft haar keer op keer verteld dat hij als kind ernstig geleden heeft onder zijn lot, dat hij zich er moeilijk bij kon neerleggen dat hij als prins geboren was en daardoor heel wat stommiteiten heeft uitgehaald.

Máxima bespreekt de kwestie met de koningin, met haar tante Marcela, Coqui en haar psycholoog in Buenos Aires. De spanning tussen het verlangen om de kinderen een onbezorgde jeugd te geven en de officiële verplichtingen waarmee de kleine Amalia nu al wordt lastiggevallen betekenen een dans op het slappe koord voor de ouders en vragen om een behendigheid die in geen enkel boek over het ouderschap beschreven staat.

Met de geboorte van Ariane is er het een en ander veranderd in huize Oranje. Máxima besloot dat het gezin het in de weekends zonder personeel moest doen, afgezien van een meisje dat op zondagochtend even de bedden opmaakt en de kamers stofzuigt. Voor de rest brengt het gezin het weekend door zonder pottenkijkers. Máxima kookt, soms geholpen door Willem-Alexander, en de meisjes helpen spelenderwijs met het huishouden. Ook dan wipt de koningin vaak even aan. In het begin kon ze moeilijk wennen aan een huishouden zonder personeel, maar ze zag algauw in dat er geen betere manier is om een hechte gezinsband te smeden.

In haar streven haar kinderen een ‘normale’ opvoeding te geven, moest de prinses veel meer dan andere moeders overleg plegen met Amalia’s kleuterleidster. De eerste schooldag van het meisje zou breed uitgemeten worden in de pers, met foto’s op de voorpagina van alle kranten en tijdschriften van het land. Basisschool De Bloemcamp in Wassenaar kondigde een leerlingenstop aan, want iedereen wilde zijn kinderen naar dezelfde school sturen als het prinsesje. Nog voordat de prinses haar eerste schreden op het schoolplein had gezet, werd hun website het meest bezocht van alle scholen van het land en lieten honderden Nederlanders een welkomstwoordje achter voor de nieuwe leerlinge van de school. Ans Sikiric-van Keulen, die prinses Amalia in groep 1B heeft gekregen, is verheugd dat ze het meisje mag onderwijzen en ziet haar komst als de kroon op haar werk.

Máxima luisterde aandachtig naar de aanwijzingen van de juf en nam haar later apart om haar nogmaals op het hart te drukken haar dochter geen voorkeursbehandeling te geven. Juf Van Keulen trok haar versleten jeansjasje uit en stelde haar gerust: ‘Als de camera’s eenmaal weg zijn, is ze een kind als alle andere en wordt het een gewone dag.’

Intussen hielp Willem-Alexander zijn dochter om haar jasje aan de kapstok te hangen en haar schooltas met de afbeelding van Sneeuwwitje op te bergen in het vak met haar naam. Amalia leek het allemaal erg spannend te vinden en maakte een opgewekte indruk. Ze sloeg haar armpjes om de nek van haar moeder om haar een afscheidszoen te geven en ging zoet met de andere kinderen de klas binnen, waar de stoelen in een kring waren gezet.

Máxima was veel zenuwachtiger dan haar dochter en vroeg Willem-Alexander of ze niet even op het schoolplein moesten blijven, voor het geval hun dochter hen nodig had. Ze maakte een praatje met de andere moeders, die deze Nederlandse gang van zaken heel gewoon leken te vinden.

Florencia di Cocco, die eigenaresse is van kleuterschool Nightingale in Buenos Aires, belde haar om te vragen hoe het was gegaan. ‘Het kostte me verdikkie heel wat moeite om haar achter te laten. Het gaat hier heel anders dan in Argentinië. Daar blijven de ouders er net zo lang bij tot het kind gewend is, maar hier? Je geeft je kind af en je kunt vertrekken!’ vertelde Máxima geëmotioneerd. Haar vriendin legde haar uit dat het nu eenmaal zo gaat in Europa, en dat het werkt. ‘Volgens mij is het zelfs beter. Bij mij blijven de ouders soms wel twee weken hangen. De kinderen willen best blijven, maar ik krijg die ouders niet weg!’ Máxima is een echte Zuid-Amerikaanse moeder, maar ze vertrouwde haar vriendin op haar woord en slaakte een opgeluchte zucht.

Het prinselijk paar koos voor een openbare school om hun kind met zoveel mogelijk culturen te laten kennismaken, gezien de multiculturele Nederlandse samenleving. De Bloemcamp-school is echter in geen enkel opzicht te vergelijken met zomaar een openbare school in Buenos Aires. De school ligt in een chique villawijk in Wassenaar en wordt bezocht door kinderen van bevoorrechte ouders. Het is een typisch ‘blanke school’, waar amper allochtone kinderen op zitten. Er zitten een paar kinderen op van politieke vluchtelingen, enkele allochtonen en een stuk of wat kinderen die het minder breed hebben. Het is zeer zeker geen ‘zwarte school’ zoals die te vinden zijn in de armere wijken van Amsterdam, Utrecht, Den Haag en Rotterdam; scholen waar zeventig procent van de leerlingen tot de tweede of derde generatie immigranten behoort en velen een achterstand in de Nederlandse taal hebben opgelopen.

Hoewel prinses Catharina-Amalia op een gewone Nederlandse school zit en in het openbaar uitsluitend Nederlands spreekt, beheerst ze zowel de Engelse taal als het Spaans vloeiend. ‘Ze heeft een talenknobbel, net als ik,’ beweert de trotse moeder. Sommige Nederlanders en die enkeling die de buitenlandse prinses nog steeds met een scheef oog aankijken, vinden dat natuurlijk weer niet kunnen. Om hen te sussen zegt Máxima altijd: ‘Ik ben een Nederlandse, geboren in Argentinië.’ In 2007 ontstond er echter opnieuw commotie, toen er televisiebeelden naar buiten werden gebracht waarop Máxima Spaans sprak met Amalia.

Het betrof beelden van een gestolen videocamera van prinses Máxima, waarschijnlijk gemaakt door prins Willem-Alexander zelf; de camera was tijdens een polowedstrijd van Máxima gestolen en uiteindelijk kwamen deze beelden op internet terecht. De beelden, en dan met name het geluid, waren dagenlang het gesprek van de dag, en veel Nederlanders waren boos, omdat Máxima uitsluitend Spaans sprak met Amalia.

De prinses kreeg steun van haar echtgenoot, die het allemaal onzin vond. Ook de koningin verklaarde dat het goed voor het kind was om meerdere talen te beheersen, zolang het Nederlands maar haar belangrijkste taal bleef. Máxima treft gehoorzaam als altijd maatregelen om voortaan alleen in huiselijke kring nog Spaans met haar dochtertje te praten. Tevens houdt ze goed in de gaten dat haar dochters de regels van het Koninklijk Huis strikt naleven. De toekomstige koningin is een gehoorzaam kindje. Ze levert zelden problemen op. ‘Het is een echt prinsesje,’ volgens Máxima. Over Alexia zegt ze daarentegen dat ze ‘meer een latino’ is. ‘Ze uit zich heftiger en kan soms exploderen. Ze lacht heel hard en huilt heel hard.’

Hoewel ze haar oorsprong zoveel mogelijk verdoezelt, kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Ze wil absoluut niemand tegen zich in het harnas jagen, maar ze wil wel graag dat de kleine Oranje-meisjes regelmatig in contact komen met de Argentijnse cultuur en gewoonten, en dat ze de taal leren om met hun grootouders en ooms en tantes te kunnen praten. Daarom heeft ze naast de Nederlandse kindermeisjes ook een Argentijnse aangesteld, een vriendin van haar moeder.

Dus als Mamita en Toti op bezoek komen, zoals de meisjes María Pame en Coqui noemen, praten ze meestal Spaans. Als de Argentijnse opa en oma in Nederland zijn, is het feest in huize De Eikenhorst. De meisjes zijn dol op de Zorre-guieta’s, die de kinderen schromelijk verwennen. Het speelgoed dat opa en oma voor ze meebrengen uit Argentinië ligt overal verspreid; ze spelen met Mamita, buitelen door het huis en fietsen op hun fietsjes of driewielers met Toti door de tuin. Tijdens de laatste bezoekjes vroeg Máxima zich bezorgd af of de kinderen niet te vermoeiend waren voor haar vader. ‘Kalm aan, papa,’ maande ze.

In de winter van 2007 kwam Coqui tijdens het skiën in Bariloche akelig ten val, en hij is nog steeds niet geheel hersteld. Inmiddels is hij aan beide knieën geopereerd, maar de operatie is niet geheel succesvol verlopen en sindsdien valt het lopen hem zwaar. Tijdens een van die logeerpartijen wist Willem-Alexander zijn vrouw over te halen om de meisjes iets langer te laten opblijven, omdat hun opa en oma er waren. Na het kusje voor het slapengaan verstopten de twee oudsten zich in de kamer van Coqui en María Pame, terwijl Máxima Ariane naar bed bracht.

De zusjes zijn zich nog steeds niet bewust van hun bijzondere lotsbestemming, en tot dusver zijn ze gehoorzaam en lief en bereid om hun speelgoed met elkaar te delen. Máxima is meestal degene die de wind eronder houdt. Willem-Alexander kan ze niet altijd weerstaan en verwent ze veel te veel, wat tot eindeloze discussies leidt tussen het echtpaar. Als ze zonder de kinderen op reis gaan, is Willem-Alexander in staat een lege koffer mee te nemen en deze vol met cadeautjes mee terug te nemen.

Amalia, Alexia en Ariane zijn de beroemdste kinderen van het land en ze worden overal begeleid door een legertje kindermeisjes en lijfwachten. Deze mensen zijn erop getraind om op welke manier dan ook nieuwsgierigen en verslaggevers op afstand te houden. Vooral in Argentinië, waar de pers vaak hinderlijk optreedt, moeten ze soms zo hard optreden dat er problemen van komen. Bij een van die gelegenheden heeft Máxima persoonlijk haar excuses aangeboden namens een lijfwacht die wat al te fel had ingegrepen.

Dat gebeurde in Bariloche, toen bij de uitgang van een privékliniek een handgemeen plaatsvond tussen een beveiliger van de prinselijke familie en een Argentijnse fotografe. Het prinselijk paar had Amalia naar de kliniek San Carlos gebracht omdat ze hoge koorts had. Máxima wilde voorkomen dat hier ruchtbaarheid aan gegeven zou worden. Vanuit het landhuis dat ze hadden gehuurd in de exclusieve countryclub Cumelén in Villa La Angostura, waar het hele gezin, inclusief de koningin, vakantie vierde, belde ze de vader van een vriendin in de buurt om te vragen waar ze het best naartoe kon gaan met haar koortsige kindje. ‘Breng haar maar naar Bariloche, naar de kliniek San Carlos. Ik zal intussen dokter Caride bellen. Vraag naar hem, hij verwacht jullie,’ zei hij. Een uur later stapte Máxima met haar dochtertje in de armen uit de terreinwagen, die bestuurd werd door de prins zelf.

‘Ik kom voor dokter Caride,’ zei ze tegen de baliemedewerkster.

Het meisje herkende haar niet en antwoordde dat dokter Caride bezig was.

‘Wilt u hem alstublieft zeggen dat Máxima er is?’ vroeg de prinses de receptioniste, die intussen rustig doorging met haar werkzaamheden achter de computer.

Máxima, Willem-Alexander en de koortsige Amalia – dat wil zeggen, de complete koninklijke toekomst van Nederland – namen plaats in de wachtkamer met uitzicht op het meer Nahuel Huapi om op hun beurt te wachten. Tot er een verpleegster langsliep die hen herkende. Ze liep snel naar de receptiebalie en fluisterde geagiteerd: ‘Joh, dat is Máxima!’

‘Ja, dat zei ze al. Wie is dat dan?’

‘Máxima Zorreguieta. Die prinses!’

De receptioniste keek verbaasd op om haar nog eens goed te bekijken. Ze was het, inderdaad. Pas toen stond ze op om dokter Caride te waarschuwen, die bezig was met een spoedgeval. Ze vertelde hem dat de Prinses der Nederlanden in de wachtkamer zat. Caride verzocht haar om er een andere arts bij te roepen, en eindelijk werd de kleine Amalia dan onderzocht. Ze werden naar huis gestuurd met een recept voor ibuprofen tegen de koorts.

Al hadden ze zich zo onopvallend mogelijk gedragen, toen ze de kliniek San Carlos wilden verlaten, stuitten ze op een tiental fotografen die er lucht van hadden gekregen dat de beroemdste Argentijnse vrouw ter wereld zich daar bevond.

Máxima kan niet altijd tegen al die aandacht. Ze zegt vaak dat het steeds lastiger wordt om vakantie te vieren in haar geboorteland, omdat ze haar niet met rust laten. Bovendien voelt ze zich in Argentinië een stuk minder veilig. Ze heeft nachtmerries over eventuele ontvoeringen. In maart 2006 was ze zeer aangeslagen over de ontvoering en de moord op student Axel Blumberg. Máxima liet zijn vader, Juan Carlos Blumberg, een uitnodiging sturen voor het gala ter ere van Néstor Kirchner dat koningin Beatrix aanbood in het Theater Colón, ondanks het feit dat Blumberg als een lastpak werd beschouwd en een sterke tegenstander was van de president.

In Buenos Aires gaan de prinsesjes alleen naar buiten als het nodig is. Ze mogen nooit even lekker naar het plein Las Heras hollen, zoals hun moeder deed toen ze klein was, en ze kunnen ook niet naar de dierentuin of het planetarium. Ze bewegen zich tussen het Alvear Palace Hotel, waar ze meestal logeren, en het appartement van hun grootouders in de Barrio Norte, of ze verblijven in het huis op Los Pingüinos, een geschenk van Máxima aan haar ouders. Los Pingüinos is een exclusief bungalowpark, favoriet bij ondernemers die een low profile aanhouden. De eigenaren van het park, de Braun Seebers, zijn goed bevriend met de Zorreguieta’s. Als ze wil winkelen, belt Máxima La Follie, haar favoriete winkel. Dan worden er nieuwe collecties gebracht naar de presidentiële suite van het luxehotel in Recoleta. Daar kiest ze de jurkjes voor haar ‘gorditas’.

Het valt niet te ontkennen: als ze terug is in haar huis in Wassenaar, hervindt de prinses haar kalmte. Daar is ze gelukkig. Ze voelt zich wel eens een beetje schuldig, alsof het een vorm van verraad is om zich niet langer thuis te voelen in haar geboorteland. De Nederlandse koninklijke familie probeert altijd om zo normaal mogelijk te leven, als een doodgewoon gezin. Omringd door lijfwachten neemt Máxima haar kinderen gewoon mee naar het winkelcentrum, net als alle andere moeders.

Toch voelt ze zich nog steeds in hart en nieren een Argentijnse. Vrouw van de wereld of niet, ze is zich ervan bewust dat de pampa haar heeft gevormd tot de vrouw die toch wel iets ingewikkelder in elkaar zit dan ze zelf aangeeft door zichzelf aan te duiden als ‘een Nederlandse die in Argentinië is geboren’.

Tenslotte heeft alles wat ze heeft beleefd een stempel op haar gedrukt en had iedereen die ze heeft ontmoet invloed op haar bijzondere leven, dat haar van de Barrio Norte naar de Kroon der Nederlanden bracht, van het Northlands naar Nederland. De dulce de leche die ze stiekem snoepte in bed. De verhaaltjes van haar oma Carmenza. De stoeipartijen met haar neefjes en nichtjes in de modderplassen achter het huis van haar tante Tatila. Haar eerste schooldag, aan de hand van haar vader. Dat doelpunt in de finale van het WK voetbal in 1978, zonder te beseffen hoe belangrijk dat was. De schrik na die bomaanslag op het huis van de Lambruschini’s, waarbij een meisje omkwam dat ze kende. De kaartspelletjes tot in de vroege uurtjes in het boomstammenhuis in Villa Catedral. De gitaarsessies van Coqui met het koor van de kinderen Zorreguieta. Die nerveuze eerste zoen. De angst dat haar moeder erachter kwam dat ze wel eens rookte. De ruzies met María Pame over haar gewicht. De volleybalwedstrijden op school. Haar ritten te paard op het landgoed waar oom Bochín werkte. De eerste vakantie met haar vriendinnen in Camboriú. De nachten in Punta del Este, waarin ze doorhaalde tot de zon opkwam. Haar eerste werkdag bij Boston Securities. De dag waarop ze haar bul in ontvangst nam. En tot slot haar vertrek... haar vertrek naar New York, op weg naar haar dromen. Op weg naar haar prins.